کسب مدارج علمی و همچنین دستیابی به موقعیت های اجتماعی بالاتر، گاهی اوقات موجب بروز نوعی از رفتارهای غیر اخلاقی و نا به هنجاری می گردد که در عرف از آن به «سرقت علمی» یاد می شود؛ پدیده مذکور در اکثر جوامع مورد مذمت و نهی قرار گرفته است اما این مقابله با شدت و ضعفی همراه بوده است. در پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، بررسی خواهد شد که فرهنگ جوامع چه میزان تأثیری بر میزان سرقت علمی و مقابله با آن دارد؟ و اینکه در قوانین موضوعه کشور ایران و کشورهای عضو اتحادیه اروپا چه راهکارهایی جهت مقابله با پدیده شوم «سرقت علمی» در نظر گرفته شده است؟ نتایج بدست آمده حکایت از آن دارد که فرهنگ هر جامعه تأثیر به سزایی در میزان سرقت علمی اشخاص آن جامعه دارد و در کشورهای عضو اتحادیه اروپا گذشته از وضع قوانین، تأکید فراوانی بر اعمال سیاست های آموزشی در راستای القای فرهنگ پژوهشی مناسب و کارآمد به جامعه شده است، اگرچه در حقوق ایران نیز قوانین متعددی از جمله قانون عام «حمایت از مؤلفان، مصنفان و هنرمندان، مصوب 1348» و همچنین قانون نسبتاً تخصصی «پیشگیری و مقابله با تقلب در تهیه آثار علمی، مصوب 1396» به تصویب رسیده اند که ضرورت دارد به صورت کارآمدتری اجرا گردند. وانگهی معضل اساسی در این راستا نقض اصول فرهنگی، نادیده گرفتن حقوق مالکیت فکری صاحبان اثر از یکسو و از سوی دیگر، تحصیل مدراج علمی بدون انجام پژوهش مستقیم و اصیل بوسیله برخی اشخاص ناشی از اعطای ارزش کاذب اجتماعی به این مدارج علمی در جامعه می باشد.
جهت مطالعه بیشتر، به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
