جام جهانی فوتبال با توپ بازی یا توپ جنگی

با تمام این مشکلات و دغدغه ها، شیرمردان سخت کوش ایرانی در جام جهانی کاری کردند کارستان، کاری که شاید هیچکدام از مدعیان داخلی و خارجی، توانایی انجام آن را نداشتند. جوانان ما بدون کفش و لباس آنچنانی، با تحمل فشارهایی که چه از داخل و خارج به آنها وارد می شد، خط و نشانی را در پس فوتبال به رخ جهانیان کشاندند و آن خط و نشان «غیرت یک ایرانی» بود. غیرتی که وابسته به اسپانسر و پول های کلان نیست، غیرتی که هیچوقت اهل شانه خالی کردن نیست!   

 

 

خلاصه جام جهانی تمام شد و پس از درخشش بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران، جهان چشم انتظار نقل و انتقالات طوفانی راست قامتان ایرانی بود اما امان از این تحریم! امان از سیاست! امان از دست های پشت پرده! حقیقتاً حق این ستاره ها، لیگ ترکیه، بلژیک، روسیه و قطر نبود؛ صد البته که حق گران قیمت ترین بازیکن تاریخ ایران هم، نیمکت نشینی در تیم درجه چندمی لیگ انگلیس نبود.

 

 

خوب باز هم نیاز شد ماده 2 اعلامیه جهانی حقوق بشر رو یادآوری کنیم: «همه انسان‌ها بی هیچ تمایزی از هر سان که باشند، اعم از نژاد، رنگ، جنسیت، زبان، مذهب، عقاید سیاسی یا هر عقیده دیگری، خاستگاه اجتماعی و ملی، دارایی، محل تولد یا در هر جایگاهی که باشند، سزاوار تمامی حقوق و آزادی های مطرح در این «اعلامیه» اند. به علاوه، میان انسان‌ها بر اساس جایگاه سیاسی، قلمرو قضایی و وضعیت بین‌المللی مملکت یا سرزمینی که فرد به آن متعلق است، فارغ از اینکه سرزمین وی مستقل، تحت قیمومت، غیرخود مختار یا تحت هرگونه محدودیت در حق حاکمیت خود باشد، هیچ تمایزی وجود ندارد.

 

 

هم اینک خبری به دستمان رسیده که کمپانی آدیداس، از همکاری خود با ایران صرف نظر کرده و تمامب تعهدات خود را نسبت به فدراسیون فوتبال ایران، زیر پا گذاشته و این داستان تلخ و ناجوانمردانه همچنان ادامه دارد . . .           

 

 

        

« تحریم، پایان ایران نیست؛ این وطن ادامه دارد . . . »

 

 

 

نگارنده: احسان نعمتی

 

کارشناس ارشد حقوق خصوصی دانشگاه مازندران